düşünüyorsunuz ama aslında değilsiniz. Biraz önceki yazımda bahsetmiş olduğum dostumdan bir parça.
"belimi hissetmiyordum. hissettigim tek sey ağriydi. beni eve getirip yataga uzattilar. kafecinin caycisina ben daha zor kalkarim dolapta skoll lar var getir onlari bana dedim. cocuk vanli idi (asi vanli derdi kendine) biralari yanima birakti herkes kafeye dondu. kimildayamiyorum yatakta. biralari aldim. her biri bir litrelik. nefes almadan iciyorum. aci ve alkolun etkisi ile uyusmustum. gozlerimi actigimda. belimdeki agri hala orda idi. ve işemem lazimdi. tam 2 metre otemde telefon var ulasmaya calistim. ama beceremedim. sonra anladim ki ulassam o telefona kimi arayacaktim lan. arayacak kimse yoktu. en zoru buydu, kimi arayacaktim? amcamin oglunu mu patronu mu kafede cay satan asi vanliyi mi? arasam bile ne diyecektim tuvalete çıkmam için yardım edin mi ? iste gencler yalnizlik budur. gozumden gelen yaslar minderi fark edilecek derecede ıslatmıştı. son bir gayretle yorgani torstop ettim ve icine isemeye basladim. koca istanbulda sirinevlerde, bir odada yorgana isiyordum ve düştüğüm durumum için artık kendime acımaya başlamıştım."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder